wyznaczanie czasu pogłosu pomieszczenia

Czas pogłosu definiujemy jako okres od chwili wyłączenia źródła dźwięku aż do momentu, gdy poziom natężenia tego dźwięku zmniejszy się o 60 dB. Czas pogłosu może być również definiowany jako przedział czasu, w którym energia dźwiękowa zawarta w stanie ustalonym w pomieszczeniu od kulistego źródła dźwięku zmaleje, po wyłączeniu tego źródła, do jednej milionowej swojej pierwotnej wartości

Czas pogłosu pomieszczenia można orientacyjnie wyznaczyć z następujących wzorów:

Wyprowadzony przez Sabina wzór daje wyniki poprawne tylko dla wnętrz słabo pochłaniających i dlatego Eyring i inni badacze podali wzory dokładniejsze, słuszne w pomieszczeniach zarówno silnie jak i słabo pochłaniających


Wszystkie przedstawione powyżej wzory służą do wyznaczania czasu pogłosu pomieszczeń, w których rozkład i właściwości akustyczne ustrojów dźwiękochłonnych w trzech podstawowych kierunkach są równomierne, tzn. ax = ay = az, co oznacza, że chłonności przeciwległych par ścian, stropu i podłogi są w przybliżeniu równe, a więc pole dźwiękowe w pomieszczeniu jest rozproszone. Jeżeli jednak ustroje dźwiękochłonne są tak zgrupowane, że ax ą ay ą az (np. zgrupowane wyłącznie na suficie), to wtedy do obliczenia wartości czasu pogłosu należy posługiwać się wzorem Fitzroy'a:

T = Sx

S
[ 0,161V

S ln( 1-ax )
] + Sy

S
[ 0,161V

S ln( 1-ay )
] + Sz

S
[ 0,161V

S ln( 1-az )
]   [s]

gdzie: Sx, Sy, Sz - parami równoległe powierzchnie pomieszczenia (dla prostopadłościanu), m2,
         ax, ay, az - średnie pogłosowe współczynniki pochłaniania powierzchni parami przeciwległych.

Dla nierównomiernego rozkładu chłonności wzór Fitzroy'a prowadzi do znacznie większych wartości czasu pogłosu od obliczonych według wzorów podanych powyżej i daje wartości bardziej zgodne z wartościami otrzymanymi w wyniku pomiarów.