kształty pomieszczeń spełniających wymagania akustyczne

W celu uzyskania równomiernego rozkładu częstotliwości w widmie wymiary pomieszczenia muszą być odpowiednio dobrane.
W szczególności w przypadku małych pomieszczeń, należy tak dobierać wymiary pomieszczenia, aby l ą b ą h (gdzie l - długość, b - szerokość, h - wysokość pomieszczenia). Dobranie dwóch lub trzech jednakowych wymiarów powoduje zniekształcenie przebiegów dźwiękowych źródła w wyniku drgań własnych pomieszczenia, co może być przyczyną nieprzyjemnych dudnień.

W przypadku sal o objętości do 10000m³ lepsze rozpraszanie energii akustycznej można uzyskać stosując pomieszczenia o kształcie odbiegającym od prostopadłościennego z wyłączeniem walcowego, kulistego itp., skupiających energię dźwiękową. Poniżej przedstawiono rzuty pomieszczeń spełniających (+) i nie spełniających (-) wymagań akustycznych 1 do 5:

Przekrój sali powinien odbiegać od kształtów koła i kwadratu, a ponadto spełniać szereg warunków, z których najważniejszymi są:

1. możliwie mała odległość między źródłem dźwięku a słuchaczami,
2. możliwie mały kąt widzenia z pozycji mówcy w kierunku słuchaczy, co jest związane z kierunkowością dźwięku,
3. usytuowanie powierzchni kierującej dźwięk w pobliżu źródła dźwięku,
4. zapobieganie koncentracji fal dźwiękowych,
5. możliwie równomierne rozmieszczenie częstotliwości własnych pomieszczenia w widmie częstotliwości.

W dużych salach koncertowych o objętości znacznie przekraczającej 10000m³ kształt sali powinien być dobierany ze względu na zapewnienie odpowiednio małej wartości opóźnień czasowych pierwszego odbicia. Jeśli spełnienie tego warunku nie jest możliwe, powinny być zaprojektowane specjalne powierzchnie odbijające, zapewniające dotarcie pierwszego odbicia we właściwym czasie.
W dużych salach koncertowych należy dążyć do rzutu prostokątnego lub trapezowego i odpowiednio ukształtowanego przekroju podłużnego, tak jak to przedstawiono na rysunku poniżej:

W salach operowych z dużą liczbą balkonów i loż przyjęte jest stosowanie również rzutu zbliżonego do podkowy (patrz rysunek poniżej). Jednakże w tym przypadku, należy dążyć do małej głębokości sali i tak ukształtować balkony oraz loże, aby skutecznie rozpraszały dźwięk.

W celu wyrównania nagłośnienia części widowni stosuje się nachylenie widowni ze zwiększeniem wysokości umieszczenia kolejnych rzędów o ponad 12cm, co zapewnia dotarcie fali bezpośredniej do każdego słuchacza. Jednakże w wielu przypadkach nie jest to wystarczające do należytego nagłośnienia dźwiękiem bezpośrednim środkowej i tylnej części pomieszczenia. Wyrównanie równomierności nagłośnienia uzyskuje się w takich przypadkach przez zastosowanie sztywnych i twardych płaszczyzn kierujących albo przez specjalne ukształtowanie sali. Poniżej zaprezentowano trzy poprawne przekroje sal (rys. a, b, c) oraz jeden przekrój wadliwy (rys. d):

Doświadczenia praktyczne wskazują, że w celu uzyskania dobrego nagłośnienia nie wystarczy samo skierowanie odbitej fali dźwiękowej, lecz niezbędne jest zapewnienie w sali dźwięku rozproszonego przez zastosowanie ustrojów rozpraszających, najlepiej równomiernie rozmieszczonych na przemian z ustrojami dźwiękochłonnymi (1 - element dźwiękochłonny, 2 - powierzchnia odbijająca).

Dlatego też dość często, szczególnie w mniejszych salach, stosuje się płaszczyzny odbijające nad podium lub sceną, kierujące dźwięk, oraz elementy rozpraszające na suficie, np. kasetony.